لغت نامه دهخدا تحایا. [ ت َ ] ( ع اِ ) ج ِ تحیة و تحیت. ( اقرب الموارد ) ( قطر المحیط ): ان السائرین الذین یقرعون ابواب غرفات النور مخلصین صابرین یتلقاهم ملائکةاﷲ، مشرقین یحیونهم بتحایاالملوک... ( حکمت اشراق صص 244 - 245 ). و رجوع به تحیة شود.
