بر اساس تعریف ارائه شده در منابعی چون اقرب الموارد و منتهی الارب، این پرنده به عنوان نوعی پرنده شبیه به کبوتر توصیف شده است. ویژگی بارز و منحصربه‌فرد این پرنده، نوع بانگ یا آوازی است که از خود ساطع می‌کند؛ این آواز به صورت «اُو اُه» یا «اَ هَ اَ هَ» بیان شده است. این توصیف لغوی، بیشتر بر جنبه آواشناسی و مقایسه ظاهری با پرنده‌ای شناخته‌شده‌تر (کبوتر) تمرکز دارد تا جزئیات زیست‌شناختی جامع.
افزون بر این، در لغت‌نامه ناظم‌الاطباء توضیحی تکمیلی ارائه شده است که این پرنده را به عنوان مرغی شبیه به کبوتر اما با رنگ مشخصاً سیاه معرفی می‌کند و مجدداً بر آواز «اُه اُه» آن تأکید می‌ورزد. این اطلاعات، هرچند مختصر، نشان می‌دهد که این پرنده دارای تمایز ظاهری (رنگ) و تمایز آوایی است که آن را از گونه‌های رایج‌تر متمایز می‌سازد.
در مجموع، می‌توان نتیجه گرفت که این مدخل لغوی به پرنده‌ای اشاره دارد که در منابع کلاسیک فارسی و عربی ذکر شده و مهم‌ترین مشخصات آن عبارتند از: شباهت ظاهری به کبوتر، رنگ سیاه، و تولید آوازی متمایز و تکرارشونده به شکل «اُه اُه». این پرنده از دیدگاه واژه‌شناسی، یک مصداق خاص در ادبیات توصیفی پرندگان به شمار می‌آید.
