مشتم

هرکه خورد مشتم و گوید سخن مشت خورد بار دگر بر دهن

گر رسولی چیست در مشتم نهان چون خبر داری ز راز آسمان

من دوش قضا یار و قدر پشتم بود نارنج زنخدان تو در مشتم بود

مگو ز غارت این تن تهی بود مشتم بیا بیا که بود خاتمی در انگشتم

او به یک مشتم بریزد چون رصاص شاه فرماید مرا زجر و قصاص

شکست دل نمی‌دیدم نفس گر جمع می‌کردم به رنگ غنچه این مشتم به خاطر بعد جنگ آمد