محتاجی

با قسمت خود هر که تو بینی جم و دارا است محتاجی مردم همه آن سوی حساب است

ز آنکه دارم فقر بیحد در جهان تو مرااز فقرو محتاجی رهان

آمد شه معراجی شب رست ز محتاجی گردون به نثار او با دامن زر آمد

بهر محتاجی دلش آنگونه سوخت با یهودی چادر خود را فروخت

گفت از من هرچه میخواهی بخواه زآنکه تو محتاجی و من پادشاه

پیکر ما نیست محتاجی به تشریف دگر عاقبت این خاکساری کسوت تن می‌شود