چشید

۱. = چشیدن
۲. خوردن: حرامت بُوَد نان آن کس چشید / که چون سفره ابرو به هم درکشید (سعدی۱: ۱۲۳ ).

💡 بر انتظار میان دو حال ماندستم کشید باید رنج و چشید باید درد

💡 هر کس که چشید از می عشق تو نشد پیر مستان غمت را همهٔ عمر شبابست

💡 از سیه مستی کند گم خویش را، هر کس چشید زان لب نوخط شراب پشت دار بوسه را

💡 قطره ای زان باده تا کوهی چشید محو شد در قعر بحر بیکران

💡 زین باده چشید آدم کز خویش برون آمد گر مرده از این خوردی از گور برون جستی

💡 مبادا کز این آب هرگز چشید که پس چادر مرگ در سرکشید