نحوس

تا بود در جهان صلاح و فساد تا بود درفلک نحوس و سعود

از آسمان بیافتمی هر سعادتی گر زین نحوس خانهٔ شروان بجستمی

گه نحوس ازل و گاه سعادت آید در اشارات تو بر خصم خدم ریخته اند

بعد از آن خانهٔ نحوس و سعود که درآمد وی از عدم به وجود

سخت می‌رنجی ز خاموشی او وز نحوس و قبض و کین‌کوشی او

چند گویی هم‌چو زاغ پر نحوس ای خلیل از بهر چه کشتی خروس