لحوم جمع واژهی لحم بهمعنی گوشتها است. در متون کهن از جمله ترجمهٔ تاریخ یمینی آمده است که افراد فرهیخته از خرید و مصرف گوشتهای چرب و پرچربی رویگردان بودهاند. ابوریحان بیرونی در کتاب الصیدنه به نقل از لیث، گوشت را در زبان عربی لحم معرفی میکند و به ویژگیهای انواع گوشتها اشاره دارد. بهطور مثال، گوشت گاو سرد و خشک محسوب میشود و خون سوداوی تولید میکند؛ همچنین گوشت بز، آهو، گورخر و اسب نیز اثر مشابهی دارند. در مقابل، گوشت میش گرم و تر است و برای افراد سوداوی مناسب بوده، موجب افزایش منی و تقویت قوای جنسی میشود. گوشت پرندگانی مانند کبک، تیهو، فاخته و کبوتر نیز به مزاج انسان نزدیک و مناسب تغذیه است.
برخی خواص درمانی گوشت حیوانات نیز در این متون ذکر شده است؛ برای مثال، گوشت شتر باعث تقویت قوای جنسی میشود و پیه آن در صورت مالش بر بدن، موجب نعوظ میگردد. همچنین گوشت کفتار اگر بهدرستی پخته و بر موضع مالیده شود، برای درمان نقرس مفید است و گوشت روباه و راسو در درمان درد مفاصل و بیماریهایی مانند جذام و استسقاء کاربرد دارد. علاوه بر این، گوشت بره نیز در بهبود جراحات تازه و درمان استسقاء مؤثر دانسته شده است.