خلوات یک صورت جمع عربی است که در زبان فارسی نیز با همین شکل به کار میرود. این واژه جمع خلوت محسوب میشود و به معانی گوناگونی از جمله جایگاههای عزلت، محلهای انفراد و اوقات تنهایی اشاره دارد. کاربرد این اصطلاح بیشتر در متون کهن ادبی، عرفانی و تاریخی دیده میشود و بر حالتها یا مکانهایی دلالت دارد که فرد در آن از مردم کناره میگیرد.
در منابع معتبر لغتشناسی فارسی و عربی، همچون منتهیالارب، تاجالعروس و لسانالعرب، بهروشنی به این واژه و جمع بودن آن اشاره شده است. برای دریافت اطلاعات دقیقتر دربارهی معانی، کاربردها و مشتقات آن، میتوان به مدخل اصلی خلوت مراجعه کرد. این ارجاع نشاندهندهی پیوستگی معنایی و اشتقاقی بین صورت مفرد و جمع است.
در نگارش فارسی، توجه به رعایت دقیق نیمفاصله در ترکیبات وابسته به این واژه، مانند خلواتِ عرفانی یا خلواتِ روحانی، ضروری است. همچنین، در استفادههای امروزیتر، این کلمه اغلب در بیان فضاها یا دورههای ویژهی انفصال از امور دنیوی و پرداختن به امور معنوی بهکار میرود و در متون مذهبی و ادبیات غنی فارسی جایگاه خاص خود را حفظ کرده است.
