قابلی

دانه اشکی که دارم چون صدف در دل گره می‌فشاندم گر زمین قابلی می‌داشتم

هر آنکه زنده کند سنت خلاف تو یکدم حدیث خلق رها کن بخلق قابلی او را

گر سر ما بگذرد چون خوشه از گردون، رواست در زمین قابلی چون دانه پا افشرده ایم

ای درگه تو قبله هر مقبلی شده وی خدمت تو طاعت هر قابلی شده

زبان ناصح اگر زهر قاتلی دارد جنون کامل ما دست قابلی دارد

حور و فرشته خواندمت الحق که قابلی نبود روا که گویمت از آب یا گلی