حرف ح یکی از حروف الفبای فارسی و عربی است که در زبان های مختلفی از جمله عربی، فارسی، اردو و برخی زبان های دیگر استفاده می‌شود. این حرف به صورت ح در زبان فارسی و حا در زبان عربی تلفظ می‌شود. تلفظ این حرف به صورت خفیف و با فشار ملایم بر روی حنجره تولید می‌شود و صدایی خفیف و نرم دارد. حرف ح در الفبای فارسی در جایگاه هشتم قرار دارد. این حرف به عنوان یک حرف بی صدا در کلمات مختلف به کار می‌رود و در ساختار واژه ها و جملات نقش مهمی ایفا می‌کند. به عنوان مثال، در زبان فارسی کلمات زیادی وجود دارند که با حرف ح شروع می‌شوند، مانند حس، حالت، حیات و غیره.
از نظر زبان شناسی، حرف ح به عنوان یکی از حروف مهم در تجزیه و تحلیل ساختار زبان و واژه ها مورد توجه قرار می‌گیرد و می‌تواند در تغییر معانی و ساختار واژه ها تأثیرگذار باشد. در خط فارسی و عربی، حرف ح به صورت خاصی نوشته می‌شود و در اشکال مختلف آن، بسته به موقعیت در کلمه (ابتدای کلمه، میانه کلمه یا انتهای کلمه) تغییر شکل می‌دهد. به طور کلی، حرف ح یکی از حروف کلیدی در زبان های فارسی و عربی است که در تلفظ، نوشتار و معنا نقش مهمی ایفا می‌کند.
یَا بَیْتَ عَاتِکَةَ الَّذِی اَتَعَزَّلُ حَذَرَ العِدَی وَ بِهِ الْفُؤَادُ مُوَآَّلُ
ابوعبدالله، محمد بن عمر مکّی شهرت‌یافته در مصر به ابن مُرَحَّل و در شام به ابن وکیل (۱۲۶۷م - ۱۳۱۷م) فقیه، دانشمند علوم عقلی، پزشک، ادیب و شاعر مصری بود.
عبیدالله بن عبدالله حَسکانی شناخته شده به حاکم حسکانی از دانشمندان مسلمان ایرانی در سده پنجم هجری قمری بود.
کِتابٌ این نامه‌ای است أُنْزِلَ إِلَیْکَ فرو فرستاده آمد بتو فَلا یَکُنْ فِی صَدْرِکَ حَرَجٌ مِنْهُ مبادا که در دل تو گمانی بادا از آن لِتُنْذِرَ بِهِ تا بیم نمایی و آگاه کنی بآن وَ ذِکْری لِلْمُؤْمِنِینَ (۲) و یادگاری است گرویدگان را.
وَ قَدْ کَفَرُوا الواو للحال. ای و حالهم انّهم. کفروا. بِما جاءَکُمْ مِنَ الْحَقِّ یعنی القرآن و الرسول. یُخْرِجُونَ الرَّسُولَ وَ إِیَّاکُمْ من مکة أَنْ تُؤْمِنُوا یعنی: لان تؤمنوا و بان تؤمنوا، کانّه قال: یفعلون ذلک لایمانکم باللّه.
وَالشَّمسِ وَ ضُحیها*وَاَلقَمَرِ اِذا تَلیها*وَالنَّهارِ اِذاجَلّیها*وَالَّلیلِ اِذایَغشیها*وَالسَّماءِوَما بَنیها*وَالاَرضِ وَما طَحیها*وَ نَفسٍ وَما سَوّیها*فَاَلهَمَها فُجُورَها وَ تَقویها*قَد اَفلَحَ مَن زَکّیها*وَقَد خابَ مَن دَسّیها*
برخی احکامِ دینی نظیر شمولِ «حَیَّ عَلیٰ خَیْرِ الْعَمَل» به‌عنوان بخشی از اذان، ممنوعیتِ مَسْح بر پاپوش و مشروعیتِ مُتْعه را به باقر نسبت می‌دهند.