در فرهنگ اسلامی و ادبیات فارسی، واژهٔ دّیندار به عنوان صفتی ستایش‌آمیز برای فردی به کار می‌رود که نه تنها به اصول و مبانی اعتقادی دین اسلام پای‌بند است، بلکه این باورها را در چارچوب دستورات الهی و سنت نبوی در تمامی شئون زندگی خویش متجلی می‌سازد. چنین شخصی با انتخاب آگاهانه و جهادی، خود را ملزم به رعایت احکام شرعی می‌داند و میکوشد تا اعمال و نیاتش را بر اساس موازین دینی تنظیم و ارزیابی کند. بنابراین، دینداری تنها منحصر به عبادات فردی نیست، بلکه منظومه‌ای جامع از اخلاق، مناسبات اجتماعی و مسئولیت‌پذیری در قبال خود و جامعه را در بر می‌گیرد.
ویژگی بارز یک فرد دیندار، تقوا است که به معنای حفظ خویشتن از هر آن چیزی است که موجب خشم و نارضایتی پروردگار می‌شود. این تقوا و پرهیزگاری، که در قرآن کریم به عنوان معیار ارزشمندی انسان‌ها معرفی شده است، به مثابه سپری وجودی، او را از گناه و نافرمانی بازمی‌دارد و به سوی فضیلت‌هایی چون راستی، امانتداری، عدالت و احسان سوق می‌دهد. در حقیقت، دیندار حقیقی کسی است که ایمان درونی او، به صورت طبیعی و اصیل، در گفتار و کردارش نمایان گردد و او را به الگویی عملی از یک مسلمان متعهد تبدیل کند.
