واژه‌ی دیانت که از ریشه‌ی عربی دیانة گرفته شده، در زبان فارسی به‌صورت اسم مصدر به‌کار میرود و بر مفاهیم بلندی چون دینداری، صداقت، راستی و خداترسی دلالت دارد. در متون معتبر فارسی، این واژه افزون بر معنای دینداری، بر عدالت، تقوا، پرهیزگاری، پارسایی و نیکی نیز اطلاق می‌شود. برای نمونه، در فرهنگ ناظم‌الاطباء، معادلِ دینداری کردن و متصف به راستی و درستکاری بودن آمده است.
در متون کهن فارسی همچون تاریخ بیهقی، این واژه بارها در توصیف شخصیت‌های برجسته به‌کار رفته و حامل معنای عمیق اخلاقی و دینی بوده است. چنان‌که در فرازی از این کتاب می‌خوانیم: بمرگ این محتشم، شهامت و دیانت و کفایت و بزرگی بمرد. همچنین در جای دیگر، از مناصحت و دیانت فردی سخن به‌میان آمده که نشان‌دهنده‌ی هم‌آمیزی خیرخواهی و دینداری در مفهوم این واژه است. بیهقی در تحلیل رفتار فرمانروایان غزنوی نیز بر صفاتی چون عفت و دیانت تأکید کرده و آن را معیاری برای ارزیابی حکمرانان می‌داند.
