حنبل

واژه‌ی حَنْبَل در زبان عربی دارای معانی و کاربردهای مختلفی است. در شکل اول [حَمْبَل] به موجود کوتاه‌قامت، فردی با شکمی بزرگ، یا شخصی کوتاه‌قد و چاق اشاره دارد. همچنین این واژه برای توصیف پوستین یا کفش کهنه و فرسوده نیز به کار رفته و در برخی منابع به معنای «دریا» نیز آمده است. در تلفظ دوم [حُمْبُل]، این واژه به شکوفه‌ی گیاه مغیلان، نوعی لوبیا و نیز بار درخت غاف اطلاق می‌شود. اما مشهورترین کاربرد «حَنْبَل» به عنوان نام خانوادگی احمد بن محمد بن حنبل، ملقب به ابوعبدالله، امام بزرگ اهل حدیث است. وی که در سال ۱۶۴ هجری قمری متولد شد و در سال ۲۴۱ هجری قمری درگذشت، به‌عنوان یکی از پیشوایان بزرگ فقه و حدیث در تاریخ اسلام شناخته می‌شود و مکتب فقهی حنابله منسوب به اوست.