معنی زبان بند

لغت نامه دهخدا

زبان بند. [ زَ بام ْ ب َ ] ( نف مرکب، اِ مرکب ) نوعی از عزایم و افسون که زبان حریف را بدان بندند. ( آنندراج ). تعویذی که برای زبان بندی دشمنان و بدگویان نویسند. ( غیاث اللغات ). افسون و عزائم. ( ناظم الاطباء ). نوعی از عزائم و افسون که زبان حریف را بدان خاموش توان کردن. ( از بهار عجم ):
زبان بندهایی چو پیکان تیز
دری در تواضع دری در ستیز.نظامی.بغمزه گفت با او نکته ای چند
که بود از بوسه لبها را زبان بند.نظامی.نگیرد خردمند روشن ضمیر
زبان بند دشمن ز هنگامه گیر.سعدی ( بوستان ).|| افسونگر. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ معین

( ~. بَ ) (ص فا. اِمر. ) = زبان بندنده: نوعی افسون که به توسط آن زبان کسی را ببندند تا سخن نگوید و راه خلاف نپیماید.

فرهنگ عمید

نوعی عزائم و افسون که زبان کسی را می بندند تا چیزی نگوید و مخالفت نکند.
* زبان بند خرد: [قدیمی، مجاز] شراب، می، باده: ساقی به میان آر زبان بند خرد را / کاین هرزه درا صحبت ماقال برآورد (صائب: ۵۷۶ ).