گذاری

چون در آئینه رخ خویش به بینی شاید عکس را ز آینه فرقی به میان نگذاری

سرورا، بنده نوازا، به تو شاد است دلم نگذاری که شوم در غم ایام اسیر

هرچَند دیده‌ها را، نادیده می‌شُماری هرجا که پاگذاری، فرش است، دیده‌ی ما

دستی ز روی لطف برآری چه می‌شود؟ ما را اگر به ما نگذاری چه می‌شود؟

اگرش جانب گلزار گذاری بفتد سر کنم نغمه و تا خانه ی صیاد شوم