چینی

این واژه به گروه‌های بومی ساکن در چین و تایوان و همچنین افرادی با تبار چینی اشاره دارد. چینی‌ها بیش از ۲۵ درصد از کل جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند. زبان آن ها به عنوان رایج‌ترین زبان در خانواده زبان‌های چینی-تبتی شناخته می‌شود. سنت‌های آن ها بسیار قدیمی هستند و بسیاری از آن‌ها به بیش از ۳ هزار سال پیش از میلاد برمی‌گردند. از جمله این سنت‌ها می‌توان به مجموعه‌ای از فلسفه‌ها و ادیان، از جمله آیین کنفوسیوس، تائوئیسم و بودیسم اشاره کرد. احترام به نیاکان و وجود روستاهای پدری از ویژگی‌های پایدار این فرهنگ به شمار می‌روند. خانواده به عنوان واحد اصلی نظام خویشاوندی در چین محسوب می‌شود و شکل ایده‌آل آن گردهمایی پنج نسل است. در تلاش‌های جدید جمهوری خلق چین، محدودیت‌هایی برای اجرای سنت‌های قدیمی و همچنین محدود کردن تعداد فرزندان به یک نفر برای هر زوج وضع شده است. اکثریت آن ها از طریق کشاورزی زندگی می‌کنند و در جنوب به کشت برنج در مزارع آبی و در شمال به کشت ارزن و گندم مشغول هستند. در حال حاضر، بسیاری از آن ها در حوزه‌های تجاری، صنعتی و دولتی مشغول به کار هستند. نسل‌های نوادگان مهاجران در نقاط مختلف آسیای جنوب شرقی، نواحی اقیانوس آرام، استرالیا، آمریکای شمالی و جنوبی و همچنین اروپا حضور دارند. در چین، اقلیت‌هایی با زبان‌های غیرچینی که به خانواده زبان‌های تبتی تعلق دارند، مانند تبتی، همونگ و جوانگ، وجود دارند. برخی از مردم این کشور به زبان‌هایی صحبت می‌کنند که به خانواده‌های آلتایی مانند اویغوری، مغولی و منچو و هندواروپایی مانند روسی مربوط می‌شوند؛ همچنین در شمال شرقی چین، جامعه‌ای از کره‌ای‌ها نیز زندگی می‌کند. آن ها در طول تاریخ تحت سلطه خاندان‌های مغولی (۱۲۷۱-۱۳۶۸) و منچو (۱۶۴۴-۱۹۱۱) قرار داشتند.