چهارشنبه سوری

چهارشنبه سوری

چهارشنبه‌سوری، یکی از جشن‌های باستانی ایران به شمار می‌آید. فلسفه این جشن با اهمیت و ارزش بالای آتش در تفکر زرتشتیان مرتبط است. به همین دلیل، آتش به عنوان نماد این جشن شناخته می‌شود و پریدن از روی آتش یکی از سنت‌های چهارشنبه‌سوری به حساب می‌آید. فلسفه نام‌گذاری این روز را می‌توان از معنای واژه سور یا سوری فهمید. این واژه در زبان پهلوی به معنای سرخ است. همچنین در زبان محاوره‌ای، سور به معنای جشن و شادی نیز به کار می‌رود. ترکیب کلمه سور با چهارشنبه به معنای چهارشنبه سرخ یا جشن چهارشنبه است. به همین دلیل، این روز را چهارشنبه سرخ نامیده‌اند، زیرا در آن آتش سرخ برپا می‌شود. دو نظر رایج درباره‌ی ریشه جشن چهارشنبه‌سوری در میان زرتشتیان وجود دارد. نظر اول بر این باور است که به دلیل اینکه آتش نماد اصلی این روز و همچنین یک نماد مهم در آیین زرتشتی به شمار می‌رود، این جشن ارتباط عمیقی با دین زرتشتی دارد. در مقابل، نظر دوم پریدن از روی آتش را نوعی بی‌احترامی به آتش تلقی کرده و از این رو چهارشنبه‌سوری را جشنی مرتبط با دوران ورود اسلام به ایران می‌داند. فلسفه چهارشنبه‌سوری با برپایی آتش و پریدن از روی آن پیوند خورده است. تاریخچه این جشن به فرهنگ باستانی ایران و آیین زرتشتی بازمی‌گردد. به همین دلیل، آداب و رسوم این روز با تفکرات زرتشتی و ایرانی در هم تنیده شده است. یکی از سنت‌های چهارشنبه‌سوری، قاشق‌زنی است که هنوز در بسیاری از شهرهای ایران برگزار می‌شود. از دیگر آداب این جشن می‌توان به پختن آش رشته، خوردن آجیل مشکل‌گشا، تهیه کادو برای عروس و برگزاری آتش‌بازی اشاره کرد. یکی از هدایای زیبا و کاربردی برای تازه‌عروسان در چهارشنبه‌سوری، زیورآلات گل جاودان است که علاوه بر زیبایی و شیک بودن، دارای طول عمر بالایی نیز هستند و به عنوان یکی از بهترین گزینه‌ها برای هدیه دادن به شمار می‌آیند.

لغت نامه دهخدا

چهارشنبه سوری.[ چ َ / چ ِ شَم ْ ب َ / ب ِ ] ( اِ مرکب ) جشنی که در غروب سه شنبه آخر سال شمسی برپا دارند و آتش افروزند و بر آن به جهیدن گذرند برای رسیدن به سعادت و سلامت درسال نو. کُلَه چهارشنبه. رجوع به چارشنبه سوری شود.

فرهنگ معین

( ~. شَ بِ ) (اِمر. ) غروب آخرین سه شنبه سال که در آن شب معمولاً هفت بوته آتش درست می کنند و به ترتیب از روی آن می پرند و می گویند: سرخی تو از من زردی من از تو.

فرهنگ عمید

جشن ایرانی که در شب پیش از آخرین چهارشنبۀ سال برگزار می شود و از جمله آیین های آن افروختن آتش و پریدن از روی آن است.

فرهنگ فارسی

( اسم ) آخرین چهارشنب. هر سال شمسی. در عصراین روز بوته های خار را مشتعل کنند و از روی آن پرند و گویند: سرخی تو از من. زردی من از تو. و این عمل را بشگون گیرند.

دانشنامه آزاد فارسی

جشن (سور، به معنی مهمانی، جشن، سرخ) جشن معروف ایرانیان در شبِ آخرین چهارشنبۀ هر سالِ خورشیدی. این جشن را از غروب روز سه شنبه تا نیمه های شب، با افروختن آتش و جهیدن از روی آن، مهمانی و شب نشینی و خوردنِ نوشیدنی ها و تنقلات برگزار می کنند (← نوروز). زمان دقیق پیدایی آن دانسته نیست. از گفتۀ نَرشَخی در تاریخ بخارا چنین برمی آید که این جشن در روزگار سامانیان، در یکی از روزهای آخر هر سال، با نام «شب سوری» برگزار می شده است. در سبب انتخاب روز چهارشنبه برای برگزاری این جشن نیز گفته اند که چون اعراب روز چهارشنبه را نحس می دانسته اند، ایرانیان نومسلمان برای راندن پلیدی ها و در امان ماندن از نحوسَت، در شب منتهی به این چهارشنبه روز، یعنی سه شنبه شب، آتش روشن می کرده اند. از دیگر مراسم و باورهای مربوط به چهارشنبه سوری عبارت اند از آب پاشی و آب بازی؛ فالگوش نشینی؛ قاشق زنی؛ بخت گشایی؛ فال بلونی؛ باطل کردن سحر و جادو؛ خوردن آش چهارشنبه سوری، معروف به آش ابودردا؛ رفع نحسی کودک؛ نذرِ آجیل، معروف به هفت مغز. مراسم چهارشنبه سوری در مناطق گوناگون ایران، آمیخته با سنت های قومی هر منطقه، باورهای خاص همان منطقه را دارد؛ مثلاً، زنان گیل و دیلم باور دارند که چهارشنبه سوری، بانویی زیبا به نام چهارشنبه خاتون است.

ویکی واژه

غروب آخرین سه شنبه سال که در آن شب معمولاً هفت بوته آتش درست می‌کنند و به ترتیب از روی آن می‌پرند و می‌گویند: سرخی تو از من زردی من از تو.
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم