پاک سرشت

پاک سرشت. [ س ِ رِ ] ( ص مرکب ) پاک نهاد.پاک طینت. پاکیزه سرشت. پاک فطرت و جبلّت:
آلودگی خرقه خرابی جهانست
کو راهروی اهل دلی پاک سرشتی.حافظ.

(س ِ رِ ) (ص مر. )پاک نهاد، پاک - طینت.

۱. پاکیزه سرشت، پاک نهاد، پاک طینت
۲. اصیل، نجیب.

( صفت ) پاک نهادپاکیزه سرشت پاک طینت پاک فطرت.
پاک نهاد پاک طینت
پاکیزه، پاک نهاد، پاک طینت

پاک نهاد، پاک - طینت.

💡 در بر چشم کسی که پاک سرشت است بهر رواقت بهشت نسبت زشت است

💡 عشق بازیم به زیبا صنمی پاک سرشت به که بازیچه این چرخ دغاباز کشیم

💡 کنشت و کعبه تعلق به وجه صدق کند رواست از همه جانب نیاز پاک سرشت

💡 زنگ غمت از دل می خون‌رنگ برد پاک بشنو که چنین گفت مرا پاک سرشتی

💡 روزگاری ست که یاری ست مرا پاک سرشت که جمالش بود اندر هما آفاق محال

💡 حور و غلمان بوستان بهشت همه پاکیزه اند و پاک سرشت