وزش

دو گل بر آن دو رخ دلفروزش افتاده بسان عارض سیمین‌برانِ گل رخسار

چه پدر ناوک دلدوزش دلدوزهٔ تن چه پسر تیغ جهان‌سوزش سوزندهٔ جان

شب و روزش چنین به اصل و به فرع پرورش میکند به مایهٔ شرع

روشنی کار من جز پی محنت مبین راستی قد شمع جز پی سوزش مدان

چنان ز اهل حرم بانگ شور غم برخاست که سوزشان به دل چرخ پیر، ریخت شرر