واژه‌ی هارب در زبان فارسی، به‌صورت صفت و به‌معنای گریزنده یا فراری به‌کار میرود. این کلمه ریشه‌ای عربی دارد و در متون کهن لغت همچون منتهی الارب، غیاث‌اللغات، آنندراج و ناظم‌الاطباء با همین معنا ثبت شده است. همچنین، کتاب مرجع اقرب‌الموارد نیز آن را تأیید کرده است. در کاربردهای ادبی و رسمی، این واژه معمولاً برای توصیف فرد یا موجودی به‌کار میرود که از چیزی یا کسی میگریزد یا از صحنه‌ای فرار کرده است. برای نمونه، در متون حقوقی یا تاریخی، عبارت متهم هارب اشاره به شخصی دارد که از دست قانون گریخته است. این لفظ گاه در اشعار و متون کلاسیک فارسی نیز با بار معناییِ عمیق‌تر و استعاری به‌کار رفته است.
با توجه به ساختار زبان فارسی و قواعد نگارش، هنگام استفاده از این کلمه باید به تلفظ صحیح آن با کسره‌ی زیر حرف «ر» و همچنین رعایت نیم‌فاصله در ترکیبات توجه داشت. کاربرد این واژه امروزه اگرچه کمتر رایج است، اما در متون تخصصی، ادبی و تاریخی جایگاه خود را حفظ کرده و بیانگر دقت نظر و غنای زبانی نویسنده یا گوینده محسوب می‌شود.
