نیرنگ

نیرنگ، واژه‌ای است که به معنای سحر و افسون به کار می‌رود و در ادبیات فارسی دارای کاربردهای متنوعی است. این واژه از دیرباز در آثار ادبی و فرهنگی ایران مورد توجه شاعران و نویسندگان قرار گرفته است. نیرنگ به نوعی بیانگر قدرت فریبندگی و جاذبه‌های نامحسوس است که می‌تواند افراد را به سمت خود جذب کند. در بسیاری از داستان‌ها و افسانه‌ها، این واژه به عنوان ابزاری برای پیشبرد داستان و ایجاد تنش‌های دراماتیک به کار می‌رود. به‌طور کلی، این واژه نشان‌دهنده‌ی جنبه‌های مختلف زندگی انسان‌ها و تعاملات آنها با یکدیگر است. از سوی دیگر، این واژه می‌تواند به نوعی هشدار نسبت به فریب‌ها و ترفندهای زندگی اجتماعی نیز باشد. به عبارت دیگر، نیرنگ به ما یادآوری می‌کند که در دنیای پیچیده امروز، آگاهی و شناخت از نیرنگ‌ها و افسون‌های زندگی بسیار حائز اهمیت است.