لغت نامه دهخدا
نکاب. [ ن ُ ] ( ع اِ ) ورم و آماس بناگوش شتر. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). بدین معنی نکاف است. ( حاشیه برهان قاطع چ معین ). رجوع به نکاف شود.
نکاب. [ ن ِ ] ( اِ ) بهله، و آن پوستی باشد که به اندام پنجه دست دوزند و میرشکاران بر دست کشند به جهت برداشتن بازو شاهین و امثال آن و به این معنی با بای فارسی [ نکاپ ] هم آمده است. ( برهان قاطع ). نکاف. نکاپ. ( از حاشیه برهان قاطع چ معین ). دستکش و آستین مانندی که در هواهای سرد دستها را در میان آن گذارند و بهله و دستکش از تیماج که شکارچیان بر دست کشیده باز و شاهین و جز آن را نگاه دارند. ( ناظم الاطباء ):
این نکاب از بهر شاهین بر کف دست من است.شعوری ( از حاشیه برهان قاطع ).|| خبر ( ؟ ). || شکل و نقشه ای که با مداد کشند و با سوزن سازند ( ؟ ). ( ناظم الاطباء ).
