نقا

دی چاشتگه ز چهر فکندی نقاب را شرمنده ساختی همه روز آفتاب را

گفتند عارفان که: ادب را نگاه دار از قول پیر مدرسه و اهل خانقاه

نقاش باندازه کشد نقش تو را چون کاندازه ندارد صفت روی نکویت

بر هم افتاده دل و دیده برانداز نقاب تا همه عقد گهر روی نما بگشایند

برداشت چون نقاب ز رخ بزم در گرفت هنگامه ای ز شعلهٔ دیدار گرم شد

جمال بخت ز روی ظفر نقاب انداخت کمال عدل به فریاد دادخواه رسید