واژه نسیب در ادبیات فارسی معانی متنوعی دارد که به دو مورد زیر اشاره می‌شود:
وصف موضوعات عاشقانه و مجالس مِی گساری در شعر: در اینجا نسیب به توصیف و بیان احساسات عاشقانه و محافل شادمانی، به ویژه مجالس نوشیدنی و می گساری در شعر اشاره دارد. شاعران با استفاده از این واژه، به بیان عشق، دوستی و لذت‌های زندگی می‌پردازند.
با نَسَب بودن، خویش داشتن: در این معنا، نسیب به معنای نسبت و خویشاوندی است. این واژه به ارتباطات خانوادگی و نسبی دلالت دارد و نشان‌دهنده پیوندهای نزدیک میان افراد است.
نسیب. [ن َ ] ( ع مص ) تشبیب کردن به کسی در شعر. غزل گفتن و وصف جمال زن نمودن. ( از منتهی الارب ). تشبیب کردن به زن در شعر. ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ) ( از المنجد ). غزل گفتن و جمال زن در شعر گفتن. ( زوزنی ). تغزل. ( المنجد ). نسب. ( ناظم الاطباء ) ( المنجد ). منسبة. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). رجوع به آخرین معنی در ذیل همین کلمه شود. || ( ص ) صاحب نژاد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). ذوالنسب. ( اقرب الموارد ) ( المنجد ). شخص عالی نسب. ( آنندراج ) ( از غیاث اللغات ). بانسب. اصیل. ج، انسباء، نسباء: و یزدجرد به صورت زیبا بود... و او نسیب ترین ملوک عجم بود. ( تاریخ بیهقی ). مقتدر خلیفه معتمدی را ازآن ِ خود به جانب مصر فرستاد تا از سادات نسیب و علویان حسیب خطهای معروف بستدند که این جماعت نه از اولاد علی و فاطمه اند. ( کتاب النقض ). و هر رادی مردودی و هر نسیبی بی نصیب. ( جهانگشای جوینی ).
