مطموره

گر بمطموره غریبانه بجانان جان داد دل بیگانه و خویش از غم او پر خون بود

برون جهند ز کتم عدم عظام رمیم که مانده بود بمطموره عدم مسجون

که تو مطموره بیدادی و من دایم ملجا خائف و ما و ای غریبستم

چند خواهی بود در مطمورهٔ کون وفساد یک رهی برنه قدم بر بام این نیلی حصار

چو دیوان بمطمورهای سلیمان چو رهبان بکنج ستودان قیصر

ای چو عیسی کرده زین مطموره ی غبرا کنار ساخته بر عرصه ی معموره خضرا قرار