اعتراف

این واژه در مسیحیت، به ویژه در کلیساهای کاتولیک رومی، ارتدوکس و بیشتر کلیساهای شرقی، به معنای اقرار به گناهان است. از اوایل قرن نوزدهم، این سنت در کلیساهای انگلیکان و لوتری نیز رواج یافته است. این واژه بخشی از آیین توبه است و نشان دهنده پشیمانی از گناه است. از سال ۱۲۱۵ میلادی، بر اساس حکم شورای لاتِران، این مفهوم نزد کشیش حداقل یک بار در سال اجباری است، اگرچه اقرار بیشتر از این مقدار نیز توصیه می‌شود. پیروان یحیی تعمید دهنده و مسیحیان اولیه در ملأ عام اعتراف می‌کردند. امروزه، در کلیسای کاتولیک رومی، اعتراف به صورت خصوصی در اتاقک اعتراف نزد کشیش انجام می‌شود، اما از سال ۱۹۷۷، ممکن است قبل از آن، گفتگوی گروهی صورت گیرد یا اعضای گروه آزادانه در جمع به گناهان خود اقرار کنند. فردی که نزد کشیش توبه می‌کند، نشان می‌دهد که از گناه خود پشیمان است و قول می‌دهد که دیگر آن گناه را تکرار نکند. هدف از آن، بازگشت به سوی رحمت خداوند است. برخی مسیحیان ترجیح می‌دهند مستقیماً نزد خدا توبه کرده و از او طلب بخشش کنند، در حالی که دیگران نزد کشیش، به عنوان نماینده خدا روی زمین، اعتراف می‌کنند.