مروارید

مُروارید (pearl)
رشد جسم غیرطبیعی، گرد، سخت، و برّاقی متشکل از ناکر(مادر مروارید). ناکر ماده ای گچی است، و بسیاری از نرم تنان آن را ترشح می کنند، ناکر به صورت لایه ای نازک داخل صدف و اطراف انگل، دانۀ شن، یا برخی اجسام محرک دیگر رسوب می کند. پس از چند سال که جبّه(لایۀ بافتی بین صدف و بدن) مادر مروارید ترشح کند مروارید تشکیل می شود. هرچند مرواریدهای ارزشمند تجاری از صدف های خوراکی آب شیرین استحصال می شوند، ارزشمند ترین مرواریدها از گونه های خانوادۀ پتریده(صدف مرواریدساز) به دست می آیند که در سواحل آب های گرم نواحی شمالی و غربی استرالیا، سواحل کالیفرنیا، خلیج فارس، و اقیانوس هند یافت می شوند. در ۱۸۹۳، مروارید افریقایی را برای اولین بار در ژاپن پرورش دادند. تکۀ کوچک صدف یک کلمرا، با تکۀ کوچک غشای جبّۀ اویستر مرواریدساز دیگری، به منظور تحریک ترشح ناکر، داخل اویسترها می گذارند و آن ها را به مدت سه سال در دریا و در قفس نگه می دارند. بعد از آن مرواریدها استحصال می شود. در ۱۹۹۸، دولت بریتانیا، طبق قانون حیات وحش و حومۀ مصوب ۱۹۸۱، صید نرم تن مرواریدسازآب شیرین را کاملاً ممنوع اعلام کرد. به منظور کاهش زمان پرورش اویستر برای تولید مروارید، بیوتکنولوژیست های امریکایی پروتئین های محرک رشد را به اویسترها تزریق کردند. در ۱۹۹۷، اولین نسل این اویسترها با سرعت دو برابر مرواریدهایی بزرگ تر تولید کردند.