این واژه که با نام‌های لذت‌طلبی، شادی‌جویی و در اصطلاح فلسفی هدونیسم نیز شناخته می‌شود، مکتبی فکری است که بر محوریت یافتن و pursuit لذت و شادی به عنوان غایت و ارزش نهایی در زندگی انسان استوار است. این واژه از ریشه یونانی hedone گرفته شده که به معنای لذت یا کامجویی است. بنابراین، در جوهره خود، فلسفه‌ای است که لذت‌طلبی، عشرت‌طلبی و خوشگذرانی را به عنوان اصول اساسی زندگی معرفی می‌کند.
پیروان مکتب لذت‌گرایی بر این باورند که هدف و فرجام غایی حیات بشری، چیزی جز کسب لذت و لذت‌بردن نیست. از منظر آنان، کلیه اعمال و فعالیت‌های انسانی باید در راستای نیل به این هدف یعنی دستیابی به خوشی و کامروایی صورت پذیرد. به عبارتی دیگر، لذت‌گرایان، لذت را معیار و سنجش نهایی درستی و ارزش اعمال قلمداد کرده و کلیه امور را بر اساس میزان لذت‌بخشی که به فرد می‌آورند، ارزیابی می‌کنند.
اگرچه لذت‌گرایی در نگاه اول ممکن است به معنای صرفاً ارضای امیال آنی و سطحی تلقی شود، اما در فلسفه، طیف وسیعی از تفاسیر را در بر می‌گیرد. برخی از فلاسفه لذت‌گرایی، بر لذت‌های پایدارتر و عمیق‌تر، نظیر آرامش ذهنی و خردورزی تأکید دارند، در حالی که دیگران ممکن است بر لذت‌های حسی و آنی تمرکز کنند. در هر صورت، این مکتب، چالش‌های فراوانی را در زمینه اخلاق، جامعه‌شناسی و معنای زندگی برای اندیشمندان ایجاد کرده است.
