قمیص

سرم خوش است، باین سرخوشت کنم کاینک قمیص یوسفی آورد ریح رحمانی

چون گل مقصود از چمن امید برست و بیافت آنچه از قوم میجست، جمله اثقال احمال در آغوش کرد و صاحب القمیصین لایجد حلاوة الایمان را فراموش کرد

چون عرب گردی، بگویی «فاعلاتن فلاعات اَبصِرُوالدنْیا جَمیعاً فی قمیصِی تَخْتَبی

وَ کَذَّبُوا بِآیاتِنا ای بما جاءت به الانبیاء «کِذَّاباً» ای تکذیبا و هی لغة یمانیّة فصیحة یقولون: خرّقت القمیص خرّاقا و قرئ «کذابا» بالتّخفیف مصدر کاذب.

بوی قمیص یوسف گل پیرهن وزید زد چاک دست غم بگریبان مصطفی

بی شک، آزرده می شود بدنت گر بپوشی تو را از حریر قمیص