لغت نامه دهخدا
فطن. [ ف ُ ]( ع ص، اِ ) ج ِ فَطن. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ).
فطن. [ ف ِ طَ ] ( ع اِ ) ج ِ فطنة. ( اقرب الموارد ):
حلم او چون کوه و اندر کوه او کهف امان
طبع او چون بحر و اندر بحر او در فطن.منوچهری.ای بسا علم و ذکاوات و فطن
گشته رهرو را چو غول راهزن.مولوی.
فطن. [ ف َ طِ / طُ ] ( ع ص )تیزخاطر. ( منتهی الارب ). زیرک و دانا. ( غیاث ) ( از اقرب الموارد ). بافطانت. ( یادداشت مؤلف ):
همچنین میرفت بالا تا یکی
مهتر موران فطن بود اندکی.مولوی.
فطن. [ف َ / ف ِ ] ( ع مص ) دانا و زیرک شدن. ( منتهی الارب ).
