فصال

بی جسم و جان و دل شو با دوست متصل شو فانیست قطره تا هست از بحر انفصالش

حکم او بر اختیار و فعل او بی احتیاج منع او بر اتصال و بعد او بر انفصال

دست تو را برید به مقتل چو ساربان گویا که جان ز جسم جهان، یافت انفصال

گرم آنچنان دوند حروف از قفای هم کاین حرف می‌نجوید از آن حرف انفصال

رشحهٔ وصل کو کز او گردِ امید نم کشد وز نمِ آن برآورم رخنهٔ انفصال را

ز وصف ذات تو قاصر بود بنان و بیان ز زخم کلک تو عاجز بود فصال و فصول