عصیده

نقلست که گفت: چون دانستم که کارگاه درویشان همه حقیقت باشد دیگر با هیچ درویشی مزاح نکردم که وقتی درویشی نزدیک ما آمد و گفت: ایهاالشیخ می‌خواهم که مرا عصیدهٔ کنی ناگاه بر زبانم برفت که ارادت و عصیده روی به بادیه نهاد وهمین می‌گفت. تا در همان بمرد.

هر زن که به دست زور خواهند نان خشک و عصیده شور خواهند

بهر خدای را خمش خوی سکوت را مکش چون که عصیده می‌رسد کوته کن قصیده را