این اصطلاح در زبان فارسی و در متون حقوقی و فقهی به معنای حق شفعه است. این مفهوم به معنای حق اولویت خرید یک مال (معمولاً ملک) توسط شریک یا همسایهای است که در آن ملک سهم دارد، در صورتی که مالک آن ملک بخواهد آن را به شخص ثالثی بفروشد.
حق شفعه: این حق به شخصی که دارای سهمی از ملک است اجازه میدهد که در صورت فروش آن ملک به شخص دیگری، حق داشته باشد که آن ملک را به قیمت پیشنهادی خریدار خریداری کند. این حق به منظور جلوگیری از ضرر به شرکا و حفظ روابط همسایگی و شراکت ایجاد شده است.
شرایط: شخصی که حق شفعه دارد باید در زمان فروش ملک، از فروش آن مطلع شود. او باید در مدت معینی (معمولاً چند روز) اقدام به خرید ملک کند. این حق در مورد املاک و مستغلات صدق میکند و در برخی موارد ممکن است به دیگر داراییها نیز تسری یابد.
نقش در حقوق مدنی: حق شفعه در قوانین مدنی بسیاری از کشورها، از جمله ایران، به رسمیت شناخته شده است و در فقه اسلامی نیز به عنوان یک حق مشروع مورد تأکید قرار گرفته است.