شحنگی

مرد چو گوهری بود قیمت خویش خود کند شاد نشد به شحنگی هیچ قباد و سنجری

باز آمدند با تو همه بندگان تو با عاملی و شحنگی و پهلوانیا

گرم به شحنگی عاشقان فرود اری خراج روی تو بر آفتاب و ماه نهم

آنکه خار اژدها دندان عقرب نیش را شحنگی دادست بر اقطاع گلبرگ طری

بر سر مستان ابد خارجیی راه زند شحنگیی چون نکنی زخم تو کو دار تو کو

در شحنگی مشرق صبح آمد و زد داری زودا که سر چترش ز آن دار پدید آید