لغت نامه دهخدا
هست داء بی دوا برجان ما از عشق تو
بود خواهد همچنان بر جان ما این دائماً.سلمان.صاحب کشاف اصطلاحات الفنون آرد: داء در لغت به معنی درد و بیماری. ادواء جمع. و داء عُضال، درد سخت. و داء دفین، دردی که معلوم نباشد و اعراب که گویند: به داء ظبی، معنای آن آن است که او را دردی نیست چنانکه آهو را دردی نباشد. و نیز در پزشکی داء اطلاق میشود بر هر عیب باطنی که چیزی از آن آشکاربشود یا نشود، و این مثل که اَدْوَء من البخل گفته اند؛ یعنی سخت تر از بخل چنانکه در بحر الجواهر گفته -انتهی. || داء دَفین؛ درد سخت که درمان آن ندانند. ( مهذب الاسماء ). بیماری که معلوم نشود مگر آن وقت که فساد وی منتشر گردد. ( منتهی الارب ). || داء دَوی؛ دردی سخت. ( مهذب الاسماء ). || عیب.
داء. ( ع مص ) بیمار گردیدن. ( منتهی الارب ). دَوَء. ( منتهی الارب ). دردمند شدن. ( دهار ).
