اردک

اُردک (duck)
هر کدام از اعضای حدود ۵۰ گونه پرندۀ آبزی، با پاهای کوتاه و پرده دار، و منقار پهن، از خانوادۀ مرغابیان، راستۀ غازسانان. این راسته غازها و قوها را نیز شامل می شود. اردک ها را چینی ها و مایاهای باستان برای استفاده از تخم، گوشت، و پر آن ها اهلی می کردند. بیشتر اردک ها در آب شیرین زندگی، و از کرم ها، حشرات، و مواد گیاهی تغذیه می کنند. اردک ها را عموماً به دو گروه اردک های آب باز و مرغابی های غواص تقسیم می کنند.
کالبدشناسی. سه انگشت جلویی پای اردک ها با پرده به هم متصل، و انگشت عقبی آن ها آزاد است. پاهای این جانور فلس دارد. منقار عریض و مدوّر اردک ها با پوست پوشیده شده است و دارای نوکی شاخی، مجهز به صفحات کوچکی موسوم به لاملا است که به کمک آن ها غذا را از آب و گل جدا می کند.
گونه های اردک. اردک سرسبز Anas platyrhynchos، با طول ۵۸ سانتی متر، در بیشتر آب های نیم کرۀ شمالی یافت می شود و گونه ای است که همۀ اردک های اهلی از آن منشأ گرفته اند. حیوان نر دارای سری به رنگ سبز براق، سینه ای قهوه ای، بدنی خاکستری و منقاری زرد است. ماده کلاً قهوه ای لکه لکه است و منقارش کم رنگ تر است. اندکی پس از فصل تولیدمثل، نرها پرریزی می کنند و شبیه ماده ها می شوند. گونه های دیگر اردک ها عبارت اند از خوتکا، مرغابی شمالی، مرغابی ماندارین، اردک ماهی گیر، اردک موسکوی، فیلوش، تنجه، و اردک نوک پهن. شکل منقار اردک ها بنابر عادت غذایی و محیط زندگی آن ها متفاوت است، مثلاً اردک نوک پهن دارای منقاری پارومانند برای جمع آوری حشرات از سطح آب است.مخاطرات. تهدید اصلی حیات اردک ها در طبیعت، شکار آن ها به دست انسان است. اعتقاد بر این است که اردک سرصورتی هند و نپال منقرض شده است، زیرا هیچ نمونۀ وحشی از این پرنده بعد از ۱۹۳۶ رؤیت نشده است. در ایران، از جنس Anas، اردک های روی آب چر خانوادۀ مرغابی هشت گونه شناسایی شده است که عبارت اند از گیلار، اردک ماهی، اردک ارده ای، خوتکا، سرسبز، فیلوش، خوتکای سفید، و نوک پهن. دو پرندۀ دیگر نیز شناسایی شده اند که متعلق به جنسی دیگر، اما جزو همین اردک ها و از همین خانواده اند.