انباشتن

انباشتن. [ اَم ْ ت َ ] ( مص ) پر کردن و مملو گردانیدن و انبار نمودن. ( برهان قاطع ) ( از ناظم الاطباء ) ( از آنندراج ). آکندن. ممتلی کردن. امتلاء. ( یادداشت مؤلف ). کبس. ( تاج المصادر بیهقی ). پر کردن جای عمیق بخاک و جز آن. ( شرفنامه منیری ) ( مؤید الفضلاء ). انباردن:
بدان کرد شاید نهان آفتاب
بدین شاید انباشت دریای آب.اسدی.درم زیر خاک اندر انباشتن
به از دست پیش کسان داشتن.اسدی ( گرشاسب نامه ص 160 ).به دُم رود جیحون بینباشتی
به دَم زنده پیلی بیوباشتی.اسدی ( گرشاسب نامه ص 40 ).جهان گشتی و رنج برداشتی
چو گنجی بینباشت بگذاشتی.اسدی ( گرشاسب نامه ص 353 ).جهان انباشت گوش من بسیماب
بدان تا نشنوم نیرنگ این زن.خاقانی.جوانان لشکر خندق بینباشتند. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 258 ). از خار و خاشاک و... بتعاون دستها فراهم آوردند و غوران خندق بینباشتند. ( ترجمه تاریخ یمینی ).
ای دریغا گنج را بگذاشتم
آب حیوان را بخاک انباشتم.مولوی ( مثنوی ).زانباشتن چاه زنخدانْش بمشک
معلومم شد که دل برون ناید از او.سعید هروی ( از شعوری ج 1 ورق 122 الف ). || افشاندن. ( ناظم الاطباء ):
ز بدکار چشم بهی داشتن
بود خاک در دیده انباشتن.فردوسی. || خیسانیدن. || ممزوج کردن. || خراب و ویران نهادن. ( ناظم الاطباء ).
- انباشته شدن؛ انکباس. اندفان. ( تاج المصادر بیهقی ).
- برانباشتن؛ پر کردن. انباردن:
ور سر بکشد خرد ز هشیاری
بر پشتش بار دین برانبارد.ناصرخسرو.جوابش چنین داد دانای دور
که با چون منی برمینبار جور.نظامی.

(اَ تَ ) (مص م. ) پُر کردن.

۱. پر کردن.
۲. انبار کردن.

انباردن، انباریدن، اوباشتن: انبارکردن، پرکردن، انباشته: انبارده، پرکرده، رویهم ریخته، انبوه شده
( مصدر ) (انباشت انبارد خواهد انباشت بینبار انبارنده انباشته انبارش )

پُر کردن. انباشتن از دو کلمه اَن - باشتن تشکیل شده و در گویش بهاری پیاده شو از نو، معنی می‌دهد.
اندوختن. پر کردن.

💡 شیخ ابواسحق و یاران گنج‌ها انباشتند در عراق و یزد وکرمان عاملان بگماشتند

💡 مگرای سوی باره و بستان که شکم را انباشتن از آب و علف کار دواب است

💡 ز بس زر که بر زیور انباشتند سگان را به زنجیر زر داشتند

💡 زان سگالش شرم هم می‌داشتند کنده‌ها را باز می‌انباشتند

💡 کارش همه انباشتن چشمه گریه است هرگاه که سیمای تو در اندر نظر آید