اتحادی به مفهومی گفته می‌شود که در آن پیروان یک طریقه معنوی یا فلسفی بر این باورند که خالق و مخلوق می‌توانند به نوعی یکی شوند. این واژه در زمینه‌های عرفانی و دینی به تجربه‌ای اشاره دارد که فرد حس می‌کند جداشدگی میان خود و خداوند از بین رفته و وحدت و نزدیکی کامل برقرار شده است.
در طریقت‌های عرفانی، اتحادی به عنوان هدف نهایی یا مرحله بالای سیر و سلوک روحانی شناخته می‌شود. معتقدان این مسیر با تمرین‌های روحی، عبادت، مراقبه و تزکیه نفس تلاش می‌کنند تا به حالتی برسند که در آن وجودشان با حضور الهی هماهنگ و منسجم شود، و تجربه‌ای از اتحاد با خالق داشته باشند.
اتحادی نه تنها تجربه فردی و روانی بلکه مفهومی عمیق در فهم رابطه انسان و خداست. این واژه نشان‌دهنده از بین رفتن مرزهای جدایی، احساس پیوستگی کامل و درک حقیقت هستی است و بیانگر تلاش انسان برای رسیدن به کمال، معرفت و وصل به منبع اصلی خلقت می‌باشد.
