برجسته

برجسته در زبان فارسی، واژه‌ای غنی با طیف وسیعی از معانی است که در موقعیت‌های گوناگون، جلوه‌های متفاوتی از خود را نمایان می‌سازد. این واژه را می‌توان به طور یکپارچه، از ابعاد مختلف مورد بررسی قرار داد: این واژه به هر چیزی اطلاق می‌شود که از سطح معمول خود بالاتر آمده و به چشم می‌آید؛ مانند نقوش برجسته روی یک اثر هنری که از بستر خود جلوتر زده‌اند، یا ویژگی‌های چهره‌ای که به واسطه استخوان‌بندی خاص، برجسته به نظر می‌رسند. این بعد، به جنبه ملموس و قابل رویت اشاره دارد. این واژه به معنای مشهور، نامدار و شناخته‌شده است. فردی برجسته، کسی است که در حوزه فعالیت خود به شهرت رسیده و نامش بر سر زبان‌ها افتاده است؛ خواه این شهرت در عرصه هنر، علم، ورزش یا سیاست باشد. در این مفهوم، برجستگی مترادف با دیده شدن و تاثیرگذاری در جامعه است. این واژه با این معانی یکپارچه، نشان‌دهنده توانایی زبان فارسی در بیان ظرافت‌های معنایی است و کاربرد آن، بسته به بافت کلام، می‌تواند جنبه فیزیکی، اجتماعی، ارزشی، کیفی یا تمایزی داشته باشد.