آشوفتن

( آشوفتن ) آشوفتن. [ ت َ ] ( مص ) آشفتن. برآشفتن. غضبناک و خشمگین گردیدن. بهم برآمدن:
نه مردی بود خیره آشوفتن
بزیراندرآورده را کوفتن.فردوسی.- بیکدیگر آشوفتن؛ خشم گرفتن یکی بر دیگری:
دلیران بیکدیگر آشوفتند
همی گرز بر یکدگر کوفتند.فردوسی. || بهیجان آمدن. بهیجان آوردن:
چو لشکر سراسر برآشوفتند
بگرز و تبرزین همی کوفتند
سپاه اندرآمد ز جای کمین
سیه شد بر آن نامداران زمین.فردوسی.بهو چون سپه دید کآشوفتند
بفرمود تا کوس کین کوفتند.اسدی.لوت خوردند و سماع آغاز کرد
خانقه تا سقف شد پر دود و گرد
دود مطبخ گرد آن پا کوفتن
زاشتیاق و وجد و جان آشوفتن.مولوی. || منقلب شدن هوا و مانند آن:
ز بس گرز بر ترکها کوفتن
فتاد آسمان اندر آشوفتن.اسدی ( گرشاسب نامه ). || زیر و زبر شدن. رجوع به آشوفته شود. || برهم زدن با چوبی یا چیزی مانند آن توده ای را. زبرزیر کردن مجموعی را. آشوردن:
چو زنبور خانه برآشوفتی
گریز از محلت که گرم اوفتی.سعدی. || بهم خوردن، یعنی سرخ شدن و دردگن گشتن و رمد پدید آمدن ( در چشم ):
چشم بی شرم تو گر روزی برآشوبد ز درد
نوک خارش جا کشو باد ای دریده چشم و کون.منجیک.اسم مصدر و مصدردوم آن آشوب است. آشوفتم. برآشوب.

( آشوفتن ) (تَ ) (مص ل. ) آشفتن.

( آشوفتن ) ۱. پریشان شدن.
۲. خشمگین شدن، به هم برآمدن: نه مردی بُوَد خیره آشوفتن / به زیراندرآورده را کوفتن (فردوسی: ۴/۲۶۳ ).

/آشوفتَن/
(قدیم): تندی کردن. آشفتن. دلیران به یک دیگر آشوفتند/... «فردوسی»

💡 چو دریا ز کینه بر آشوفتند به یکدیگر از بر همی کوفتند

💡 دو لشکر بران سان برآشوفتند همی بر سر یکدگر کوفتند

💡 چو شیران جنگی برآشوفتند پر از خشم اندامها کوفتند

💡 چو شیر دژ آگه برآشوفتند همی کوس کینه رو کوفتند

💡 سرانجام هر دو بر آشوفتند بن نیزه را بر زمین کوفتند

💡 بفرمود تا لشگر آشوفتند به یک‌باره نوبت فرو کوفتند