اختلال شخصیت خودشیفته نوعی اختلال روان‌شناختی است که در آن فرد تصور بسیار بالا و اغراق‌آمیز از خود دارد و نیاز شدیدی به تحسین و تأیید دیگران دارد. افراد مبتلا به این اختلال احساس می‌کنند که بر دیگران برتری دارند و حق دارند که توجه و احترام خاصی دریافت کنند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که روابط اجتماعی و کاری آن‌ها با دیگران دچار مشکل شود.
یکی از ویژگی‌های مهم افراد خودشیفته، کمبود همدلی است؛ یعنی آن‌ها نمی‌توانند یا تمایل ندارند احساسات و نیازهای دیگران را درک کنند. آن‌ها اغلب دیگران را برای رسیدن به اهداف خود استفاده می‌کنند و وقتی با انتقاد یا رد شدن مواجه می‌شوند، ممکن است به شدت ناراحت یا خشمگین شوند. این رفتارها باعث می‌شود روابط دوستانه و خانوادگی آن‌ها شکننده و پرتنش باشد.
اختلال شخصیت خودشیفته معمولاً از دوران نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می‌شود و دلایل آن ترکیبی از عوامل ژنتیکی، تربیتی و محیطی است. درمان این اختلال معمولاً با روان‌درمانی انجام می‌شود و هدف آن کمک به فرد برای شناخت بهتر خود، افزایش همدلی و بهبود روابط اجتماعی است. اگرچه درمان ممکن است طولانی باشد، اما با تلاش و حمایت مناسب، افراد مبتلا می‌توانند تغییرات مثبت در رفتار و زندگی خود ایجاد کنند.
