واژه‌ی دودگون، ترکیبی زیبا از دود و پسوند گون به معنای مانند یا به رنگ، به معنای هر چیزی است که رنگی شبیه به دود دارد. این کلمه، با ارجاع به رنگ خاکستری تیره یا مایل به سیاه دود، برای توصیف اجسام، پدیده‌ها یا حتی حالات روحی به کار می‌رود که این طیف رنگی را تداعی می‌کنند. ریشه‌های این واژه را می‌توان در ادبیات کهن فارسی و متون لغوی یافت، جایی که مترادف‌هایی چون دودی، دودرنگ، ادکن و دودفام نیز برای آن ذکر شده‌اند. این تعدد واژگان نشان‌دهنده‌ی اهمیت و کاربرد فراگیر این مفهوم در زبان فارسی برای بیان دقیق‌تر طیف‌های رنگی مرتبط با تیرگی و ابهام است.
فراتر از معنای تحت‌اللفظی به رنگ دود، واژه‌ی دودگون می‌تواند به صورت مجازی نیز به کار رود تا مفاهیمی عمیق‌تر را بیان کند. در ادبیات، این واژه می‌تواند به عنوان استعاره‌ای برای تاریکی، ابهام، غم، یا حتی اندوه و کدورت استفاده شود. برای مثال، آسمان دودگون می‌تواند اشاره به آسمانی ابری و تیره داشته باشد که نوید باران یا طوفان می‌دهد، یا نگاهی دودگون می‌تواند حاکی از یأس، نگرانی یا حالتی مبهم و غیرقابل تشخیص باشد. این کاربردهای استعاری، غنای معنایی این واژه را افزایش داده و آن را به ابزاری قدرتمند در دست نویسندگان و شاعران تبدیل کرده است تا بتوانند احساسات و مناظر را با ظرافت بیشتری به تصویر بکشند.
