لغت نامه دهخدا
خلنج. [ خ َ ل َ ] ( ع اِ ) خدنگ. درختی نیک سخت که از چوب آن تیر و نیزه سازند. ( منتهی الارب ). ج، خلانج: کمان و تیر و خدنگ و چوب خلنج بسیار افتد. ( حدود العالم ). درختی است شبیه به درخت گز و در چین و بلاد روس زیاد بزرگ می شود برگش مثل برگ گز و گلش کوچک و سرخ و زرد و سفید نیز می باشد و ثمرش مثل خردل است گرم و خشک و شکوفه او تندتر و قوی تر از سایر اجزاء او و شکوفه و برگش جهت گزیدن هوام و روغن او که شکوفه را در آن ریخته سه هفته در آفتاب گذاشته باشند جهت اعیا و درد مفاصل و نقرس نافع و نشاره چوب او را هم این اثر است. و یک مثقال از تخم او با عسل حافظ دل است از ضرر سموم و خوردن چیزی در ظرف چوب او مانع خفقان است. ( از تحفه حکیم مؤمن ): لبن البخت فی قصاع الخلنج. ( از یادداشت بخط مؤلف ). || خارشتر. علف ترنجبین. ( یادداشت بخط مؤلف ). || ( ص ) هرچیز دورنگ و ابلق. ( ناظم الاطباء ):
کرد کون تو بدان علت بد
همه شلوار تو رنگین و خلنج.سوزنی.عبداﷲ عباس گفت: سگ ایشان سرخ بود گفت: زرد بود... کلبی گفت: خلنج بود. ( فتوح ج 3 ص 411 ). || نوعی فیروزه باشد. ( نقل از نخبةالدهر دمشقی ). جزع. ( یادداشت بخط مؤلف ). رجوع به الجماهر بیرونی شود.
خلنج. [ خ ِ ل َ ] ( اِ ) کبوتری که تمام آن سیاه باشد مگر یک یا دو پراز بال آن که سپیده بود. ( از ناظم الاطباء ). || هر چیز دورنگ و ابلق. خَلَنج ( ناظم الاطباء ).
خلنج. [ خ ِ ل ِ ] ( اِمص ) نشکنج. عمل گرفتن عضوی و کندن به ناخن. ( ناظم الاطباء ). نیشگون. ( یادداشت بخط مؤلف ). || خوابیدگی و بی حسی عضوی. ( ناظم الاطباء ).