حرف عطف، که در دستور زبان فارسی جایگاهی ویژه دارد، عنصری زبانی است که وظیفه اتصال و پیوند میان اجزای کلام را بر عهده دارد. این حروف، که و نمونه بارز و رایج آن به شمار می‌رود، نقشی حیاتی در انسجام و ساختار جملات ایفا می‌کنند. بدون این حروف ربط، کلمات، عبارات و جملات به صورت مجزا و گسسته باقی مانده و ارتباط منطقی میان آن‌ها از بین خواهد رفت. بنابراین، حرف عطف را می‌توان به مثابه چسبی نامرئی در نظر گرفت که تار و پود بافت زبانی را به هم گره می‌زند و معنایی پیوسته و قابل درک را شکل می‌بخشد.
در قلمرو ادبیات، نقش حرف عطف بسیار فراتر از یک پیوند صرف است. این حروف با ایجاد ارتباط میان عناصر مختلف، به غنای معنایی متن می‌افزایند و امکان بیان روابط پیچیده‌تری چون توالی، تضاد، علت و معلول، یا بیان اختیار را فراهم می‌آورند. شاعران و نویسندگان با استفاده ماهرانه از حروف عطف، mampu به خلق لحن‌ها و فضاهای گوناگون در آثار خود هستند؛ از بیان جریان سیال ذهن گرفته تا تشدید احساسات و برجسته کردن مفاهیم. این حروف، با وجود سادگی ظاهری، ابزاری قدرتمند در دستان اهل قلم برای شکل‌دهی به اندیشه و احساس خواننده به شمار می‌روند.