حاصلخیزی، که در معنایی عمیق‌تر به برومندی و فراوانی تعبیر می‌شود، مفهومی چندوجهی است که تنها به باروری زمین یا تولیدمثل محدود نمی‌گردد. این واژه، گستره‌ای وسیع‌تر را دربر می‌گیرد و به توانایی بالقوه یک سیستم، چه طبیعی و چه انسانی، برای تولید، رشد و شکوفایی اشاره دارد. در بستر کشاورزی، حاصلخیزی خاک به معنای توانایی آن در تأمین مواد مغذی لازم برای رشد گیاهان و در نتیجه، برداشت محصولی پربار است. اما این مفهوم به همان اندازه در حوزه‌های دیگر نیز کاربرد دارد؛ حاصلخیزی فکری به معنای خلاقیت و توانایی تولید ایده‌های نو، و حاصلخیزی اقتصادی به معنای رشد پایدار و رفاه جامعه است. بنابراین، حاصلخیزی، بنیان و زیرساخت برومندی و کامیابی در هر عرصه‌ای محسوب می‌شود.
برومندی، به عنوان پیامد طبیعی حاصلخیزی، نمایانگر وضعیت مطلوب و سرشار از نعمت است. جامعه‌ای که در آن حاصلخیزی، چه از منظر منابع طبیعی و چه از منظر سرمایه‌های انسانی و فکری، در سطح بالایی قرار دارد، به طور طبیعی به سوی رفاه و آسایش گام برمی‌دارد. این حاصلخیزی پایدار، امکان توسعه همه‌جانبه را فراهم می‌آورد؛ به گونه‌ای که نسل حاضر از مواهب آن بهره‌مند شده و در عین حال، ظرفیت‌های لازم برای نسل‌های آتی نیز حفظ می‌گردد. نادیده گرفتن یا سوءاستفاده از منابع حاصل‌خیز، می‌تواند به تدریج به فرسایش این ظرفیت‌ها و در نهایت، زوال برومندی و مواجهه با کمبود و دشواری منجر شود. از این رو، مدیریت خردمندانه و حفظ منابع حاصل‌خیز، اصلی بنیادین در دستیابی به توسعه پایدار و تضمین‌کننده برومندی بلندمدت است.
