انرژی ارتعاشی به عنوان یک مفهوم کلیدی در حوزه‌های متافیزیک و روانشناسی، به انرژی حاصل از افکار، احساسات و نیّات ما اشاره دارد که هر یک دارای فرکانس منحصربه‌فردی هستند. این فرکانس‌ها، بسته به ماهیت مثبت (مانند شادی، عشق و آرامش) یا منفی (نظیر خشم، ترس و ناامیدی) بودن احساسات و افکار، در سطوح بالا یا پایین قرار می‌گیرند. مطابق با قانون جذب، این ارتعاشات به مثابه آهنربایی قدرتمند عمل کرده و رویدادها، افراد و تجربیاتی با فرکانس‌های مشابه را به سوی زندگی ما می‌کشانند. به عبارتی، همسویی ارتعاشی میان درون و بیرون، اساس شکل‌گیری واقعیت شخصی هر فرد را تشکیل می‌دهد.
مفاهیم اصلی انرژی ارتعاشی بر این باور استوار است که کائنات، در تمامیت خود، تجلی‌گاه انرژی و ارتعاش است؛ به طوری که هر ذره، شیء و موجود زنده‌ای از فرکانس ارتعاشی خاص خود برخوردار است. بر این اساس، افکار، احساسات، باورها و نیّات انسانی نیز دارای فرکانس‌های ارتعاشی متمایزی هستند که می‌توانند بر میدان انرژی فرد تأثیرگذار باشند. قانون جذب، به عنوان یک اصل محوری، تأکید می‌کند که مشابه، مشابه را جذب می‌کند. این بدان معناست که قرار گرفتن در فرکانس‌های ارتعاشی بالا (ناشی از احساسات مثبت) منجر به جذب تجربیات مطلوب و هم‌جهت با اهداف می‌شود، در حالی که ارتعاشات پایین (ناشی از احساسات منفی) می‌تواند تجربیات ناخواسته را به دنبال داشته باشد. بنابراین، تمرکز آگاهانه بر افکار و احساسات مثبت، ابزاری قدرتمند برای افزایش ارتعاشات شخصی و تسهیل دستیابی به اهداف و آرزوهاست.