دنع

لغت نامه دهخدا

دنع. [ دَ ن َ ] ( ع اِ ) آنچه بیندازد شترکش از شتر. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). آنچه بیفتد از اشتر که در آن منفعتی نبود.( مهذب الاسماء ). || خواری. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( مهذب الاسماء ) ( ناظم الاطباء ). || فرومایگان و ناکسان. ( منتهی الارب ) ( از آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). || فرومایگی و ناکسی. ( ناظم الاطباء ). || فرزند بی خیر. ( مهذب الاسماء ).
دنع. [ دَ ن َ ] ( ع مص ) خواهان طعام و گرسنه گردیدن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || آزمند و امیدوار طعام گشتن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). فروتنی نمودن. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). || خوار شدن. || ناکس و بخیل گردیدن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).
دنع. [ دَ ن ِ ] ( ع ص ) ناکس بی خیر و بخیل. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). آزمند. ( ناظم الاطباء ). || سفیه. گول. نابخرد. َفسل و کاهل بیخرد. ( یادداشت مؤلف ). بی عقل. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( آنندراج ). || گرسنه. ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

ناکس بی خیر و بخیل .

ویکی واژه

به زبان فارسی دهنه، در گذشته آلاتی که بر دهان اسب می‌بستند تا او را مهار کنند.