دانشنامه اسلامی
جمال الدین ابوالفضایل احمد بن موسی بن جعفر (۶۷۳قمری)، فقیه، اصولی، متکلم، ادیب و رجالی.از تولد و تحصیل و زندگی او چندان چیزی دانسته نیست.گفته شده است که او از شاگردان نجیب الدین بن نما و سید فخار بن معد موسوی بوده است.احمد بن موسی از عالمان بنام روزگار خود بود و بیش ترین شهرت او در فقه و حدیث و رجال است.وی از نخستین تدوین کنندگان علم رجال است و برخی از استادان بنام این دانش در سدۀ (۷ق/۱۳م) مانند علامه حلی (حسن بن یوسف، ۶۴۸-۷۲۶ق) و حسن بن داوود حلی از شاگردان وی بوده اند و از او اجازه روایت یافته اند.احمد نیز به ابن طاووس شهرت دارد.
آثار
او دارای نوشته های بسیاری است که یکی از آن ها به چاپ رسیده است:العین العبرة فی غبن العتره، نجف، ۱۳۶۹ق/۱۹۵۰م. برخی نیز به صورت خطی باقی مانده است:بناء المقالة الفاطمیة فی نقض الرسالة العثمانیه، موجود در کتابخانۀ دانشکدۀ حقوق و علوم سیاسی تهران.زهرة الریاض، موجود در آستان قدس.از دیگر آثار احمد، جز نامی در کتاب ها، چیزی در دست نیست.احمد بن موسی مقام نقابت سادات علوی را در عراق و سوری (سورا) احراز کرد و احتمالاً پس از درگذشت برادرش رضی الدین به این مقام دست یافت.وی به حله درگذشت و در همان جا به خاک سپرده شد.
منبع
دانشنامه بزرگ اسلام، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «آل طاووس»، ج۲، ص۴۳۱.
...
