معنی پیادگان | لغت یاب

پیادگان

لغت نامه دهخدا

پیادگان. [ دَ / دِ ] ( اِ ) ج ِ پیاده. مقابل سوارگان. خش. ( منتهی الارب ). رجاله. بنوالعمل. ( منتهی الارب ). شوکل. ( منتهی الارب ) : پیادگان با سلاح سخت بسیار در پیش ایستاده. ( تاریخ بیهقی ص 376 چ ادیب ). بتن عزیز خویش پیش کار برفت با غلامان و پیادگان و تکبیر کردند. ( تاریخ بیهقی ). تؤرور؛ پیادگان سلطان که بی وظیفه همراه لشکر باشند. عدی ؛ گروهی از مردم که پیشتر حمله کنند از پیادگان. ( منتهی الارب ).
- پیادگان حاج ؛ متوکلین بر راه حجیج : پیادگان حاج بادیه بسر بردند و بتر شدند. ( گلستان ).
- پیادگان عاج ؛ پیاده های شطرنج.