ثوبه

لغت نامه دهخدا

( ثوبة ) ثوبة. [ ث َ ب َ ] ( اِخ ) ابن جُمیر. صاحب لیلی اخیلیه است و او را دیوانی است.
ثوبة. [ ث َ ب َ ] ( اِخ ) ابن نمر بسی. مکنی به ابومحجن قاضی مصر. از قبیله بس بطنی از حمیر.